MARMARİS…
Marmaris’e ilk gelenlerin, körfeze baktıklarında, tersleri döner. Körfez girişini anlamaya çalışırlar. Uzun süre girişin Adaköy yarımadasını anakaraya bağlayan en ince nokta olduğunu sanırlar. O noktada bi’şeyler görünce kafaları karışır. En sonunda körfeze giren veya çıkan bir tekneyi takip eder ve sırrı çözerler, rahatlarlar... Marmaris bir körfezin içinde kurulmuş. Sanki, önünde koca Akdeniz’in bir parçası değil de, göl varmış gibi durur. Akdeniz Marmaris Körfezinde dinginleşir. Açık denizde seyreden gemiler metrelerce yükselen denizden kaçarlar ve kurtuluşu körfeze sığınmada bulurlar. İstanbulluların ilk yazlıkları Suadiye, Adalar, Kumburgaz v.s. … Giderek uzaklara gitmeye başladılar. Erdek… Avşa… Ayvalık… Derken en uzak Marmaris’e kadar uzandılar. Sonra Bodrum… Biz Marmaris’e adının hiç duyulmadığı altmışlı yıllarda gitmiştik. O yıllarda merkez Kale Mahallesiydi… . Kalenin arkasında “Sıgla Ormanları” vardı. Ahşap köprüden geçip ormana pikniğe giderdik. ...