İSTANBUL’DA BİR KÖY…

Yıllar yıllar önce gitmiştim. İlk gençliğimde… Yol yok… Var da, patika yol… Tek atlı, dar bir at arabası anca geçer. Orada arkadaşımın babası jandarma komutanıydı.

Bu kasvetli, karamsar fotoğraf size İstanbul’un hangi köyünü çağrıştırıyor? Hani… öngörünüze  yardımcı olmaya çalışıyorum. Neresi olabilir?

 

Biraz daha yardımcı olayım. İstanbul’un Anadolu yakasında. Uzakmış gibi ama yakın...!  Karadeniz’e doğru bir gidin hele. Olmadı mı? Bulamadınız…

O yıllarda yolu yoktu demiştim. Sabah Galata Köprüsünden  ilk vapura bindik. Vapur yavaş. O iskele, bu iskele derken saat 10’da falan Beykoz’a vardık. Dört-beş arkadaştık.  Biraz kumanya aldık. Yol-iz bilmiyoruz. Sorduk şöyle gidin dediler. Yola koyulduk. Saatler geçti, gidiyoruz. Fundalıklar arasından, bazen iri ağaçların gölgesinde.

 

Bazen çeşmeye rastlıyoruz. Kana kana su içiyoruz. Yanımızda matara yok, yedeğimize su alamıyoruz. Hava sıcak, ağzımız köpürüyor. Köyün halkını merak ediyoruz. Hepsi Polonyalı imiş. Sanki uzaylı gibi. Bir görelim hele, nice insanlardır. Türkçe biliyorlar mı acaba? Bizi görünce ne yaparlar? Belki de bizden korkarlar, ha..! Ya da çevremize toplanır öğlece bakarlar. İpucunu alınca nasıl da buldunuz. Evvet… Polenezköye gidiyorduk.

Yol bir türlü tükenmiyor. Sıkıntılı. Hiç köye rastlamadık. Başlangıçta bir iki köy geçtik. Biri de Akbaba Köyü. Öğleden sonra Polenezköy’e vasıl olduk. Peki..! Nasıl döneceğiz. Biz iki gün, belki de bir hafta yerimizden kalkamayız.

Hiç kimse bizi umursamadı. Bir iki dönüp bakan oldu, o kadar. Daha çok biz onlara merakla bakıyorduk. Hatta, rahatsız bile oldular. Doğru karakola gittik. Karakol bir yamaçtaydı. Akşama kadar yerimizden kalkamadık. Dönüşü nap’caz…

 

 

Şimdi her şey değişmiş. Dün aradaydık. Köyün evleri birkaç kat fazlalaşmış. Pek Polanyalı göremedim. Evler butik otel, pansiyon, restaurant olmuş. Kocaman tabelaları var. İsimler yabancı. Bu isimlerden anladık Polenezköy’de olduğumuzu.

Çok sıcak. Beynim o günleri çağrıştırdı, yine ağzım kurudu. O günü yeniden  yaşar gibi oldum. Polenezköyü bitirdik, Cumhuriyet Köyüne doğru gidiyoruz. Sağ tarafımız, dere tarafı ardına ardına piknik alanları. Küçücük ağaçların gölgelediği, daha çok şemsiyelerle gölgelenen işletmeler. Kimileri derenin ötesindeki ormana sarkmışlar, masalar atmışlar.

 

Haa… unutmadan… Gelirken Acarlar rezaletini gördük. Vahşet… Ormanı bitirmişler. Hiçbir güç dur diyemedi. Nedense STK ‘lar da sessiz kaldı. Dilerim katlettikleri orman bir gün hesabını onlardan sorar. Benim gibi korkaklar bu lafları eder, kurtulurlar…

Cumhuriyet Köyünü alttan geçiyoruz. Yolumuz Ömerli’ye. Buralarda aradığımızı bulamadık.

Karakolda dinlendik. Komutan baba bizi rahatlatmaya çalışıyor. Adamcağız haklı, aracı yok ki bizi göndersin. Aracı olsa ne yazar… Yol yok… ‘’İniş aşağı kolay olur’’ dedi. ‘’Rahatça inersiniz…’’ Doğru, gelirken hep çıktık. Bu topografik kolaylığı düşününce rahatladık. Son vapura yetişmeliyiz. Karadan mı gidelim? O yıllarda karadan araç yok ki… Karakoldan çıkarken asker mataralarından emanet aldık. Yol boyu işimize yaradılar. Susuz kalmadık. Beykoz’a inmemiz yine de kolay olmadı. Bir ara, Akbaba yakınlarında köpeklerin saldırısına uğradık. Hayvanlar bayağı bayağı vahşileşmişler. Kendimizi iyi savunduk. Bizi parçalayabilirlerdi.

Bırakın canım, öykümüze biraz kahramanlık katalım. Maceramızın havası olsun.

Ömerli sapağından Şile-İstanbul yoluna girdik. Keşke geldiğimiz yolu tersten gitseydik. Sarı kamyonların baskınına uğradık. Hiç mi kontrol edilmez bunlar. Bütün şeritleri diledikleri gibi kullanıyorlar. Pardon, pardon… Biz yanlış girdik. Bu yol sarı kamyon yarışlarının yapıldığı pist galiba. Bunların arasına girmekle kendimizi ne kadar büyük tehlikeye attığımızı şimdi anladım. Bir dahakine bu yolu kesin kullanmam.

 

26 Nisan 2013 Cuma

Polenezköy – İstanbul

 

(Fotoğraflar dün Polenezköy’de çekildi.)

 

İletişim : gezinotlari@yandex.com.tr